دانلود فیلم بیدار شو آرزو | تیک فیلم

ژانر: اجتماعی، دانلود رایگان دوبله گر شو خانوادگی

فرمت:MP4

کیفیت: WEBRip

مدت زمان: ۸۱ دقیقه

محصول کشور: ایران

سال ساخت: ۱۳۸۳

کارگردان: کیـانوش عیـاری

«بیدار شو آرزو» تلخ‌ترین شاهکار سینمای ایران هست که هنوز هم چیزی از گزندگی‌اش کم نشده، هنوز هم ردپای خود را بر گوشت و پوست مخاطب مـی‌گذارد و هنوز هم نمـی‌گذارد «آب خوش از گلوی مسئولان پایین برود».

تنـها داخل یک چادر دراز کشیده و نظاره‌گر سایـه‌هایی‌ست کـه با هراس و اضطراب بـه این سو و آن سو مـی‌روند. این سرنوشت مردی‌ست کـه فریـاد مـی‌زد «بیدار شو آرزو!» همـین یک نما کافی‌ست که تا بفهمـیم زلزله هرچه مردنش ساده و سریع است، زنده ماندنش بـه یک عذاب مـی‌ماند کـه در هر لحظه که تا بی‌نـهایت منبسط مـی‌شود. «بیدار شو آرزو» تلخ‌ترین شاهکار سینمای ایران هست که هنوز هم چیزی از گزندگی‌اش کم نشده، هنوز هم ردپای خود را بر گوشت و پوست مخاطب مـی‌گذارد و هنوز هم نمـی‌گذارد «آب خوش از گلوی مسئولان پایین برود».

زندگی بد، خوب زیسته نخواهد شد
کیـانوش عیـاری مشمول یک اصل بسیـار خطرناک تاریخی شده است. روان‌شناسان و مشاوران بـه ما مـی‌گویند ذهنت را درگیر مسائل تلخ نکن کـه این کار باعث توقف زندگی‌ات مـی‌شود. سویـه دیگر این تجویز «زندگی بـه هر قیمت و کیفیتی‌«ست. درون این بازار آشفته فروش و تجویز «زندگی بـه هر قیمت» هستندانی کـه گام بعدی زندگی را مشروط بـه ثبت و ضبط این لحظات تلخ و تبدیل آن‌ها بـه زخم‌هایی مـی‌دانند کـه فانوس راه خواهند شد و چیزی را به منظور ما رقم مـی‌زنند کـه به آن «آینده» مـی‌گوییم. ما بسیـار خوشبختیم کـه تبار این دسته افراد نـه با کیـانوش عیـاری آغاز شده و نـه بـه کیـانوش عیـاری ختم مـی‌شود. گرچه این انسان‌ها درون روزگار «شادابی» و «بهروزی» و «موفقیت» و «فال» و «طالع‌بینی» و دیگر صور «متوسط الحالی» تنـها درون شب‌ها و در سکوت بـه چشم مـی‌آیند، اما دودمانشان با سقراط آغاز مـی‌شود کـه مـی‌گفت «زندگی اگر درون ترازوی خرد سنجیده نشود، ارزش زیستن ندارد» و به کیـانوش عیـاری مـی‌رسد کـه گفت «نساختم کـه اکران شود، ساختم کـه آب خوش از گلویتان پایین نرود».

مـی‌دانیم کـه بهرحال «آب خوش» از گلوی همـه‌شان پایین رفت و از رودبار و بم که تا ورزقان و کرمانشاه، نـه تنـها آب کـه «چلو ماهیچه» هم بـه سفره‌هایشان اضافه و داستان نخ‌نمای «کی‌ بود؟ کی بود؟ من نبودم!» تبدیل شد بـه شاه‌روایت تاریخ معاصر ایران. اما آیـا این‌ها یعنی کیـانوش عیـاری شکست خورده است؟ ابدا بـه این معنا نیست. کیـانوش عیـاری شکست نخورده بلکه مشمول یک اصل خطرناک تاریخی شده است. اصلی کـه مـی‌گوید «خواهی نشوی رسوا، هم‌رنگ جماعت شو!» و کیـانوش عیـاری را تبدیل مـی‌کند بـه یک «خاطره تلخ» کـه باید حذفش کنیم کـه خدای نکرده «زندگیمان» دچار نقصان نشود. چنین هم د و کیـانوش عیـاری را کم‌کم بـه کناری گذاشتند. اما او هنوز هم فریـاد مـی‌زند کـه «زندگی بد را نمـی‌توان خوب زیست» و دقیقا از خلال جای خالی‌اش درون سینمای ایران بدل بـه معیـاری مـی‌شود به منظور تمـییز و تشخیص «زندگی بـه هر قیمت» و «آزاده زیستن».

عیـاری واقع‌گراست درون همان چارچوب معروف کـه مـی‌گفت «واقع‌گرا باشید! امر محال را طلب کنید!» امر محالی کـه عیـاری طلب مـی‌کند همان پایین نرفتن آب خوش از گلوی «بیخیـالان» این دنیـاست و دقیقا از همـین رهگذر هست که درک ِ خود عیـاری تبدیل بـه امری محال به منظور واقعیت جاری مـی‌شود. سینمای عیـاری –که البته او درون این راه تنـها نیست- لحظه‌ای‌ نادر هست که درون آن واقعیت بـه دو نیم مـی‌شود کـه نیمـی رو بـه جلو هست و مـی‌خواهد حرکت کند و نیمـی دیگر نگاهش بـه عقب هست و درون همان‌ نقطه جا خوش کرده.

بم عشق من
طبق معمول با داستان پیچیده‌ای روبرو نیستیم. زلزله‌ای آمده و مرحله بـه مرحله گره‌های کوچکی طراحی مـی‌شوند و همگی بـه نتیجه‌هایی نسبتا ساده مـی‌رسند. باز هم با سینمایی روبروییم کـه در آن تکنیک بـه حداقل رخ‌نمایی و جلوه‌گری مـی‌رسد ولی دقت بـه جزئیـات که تا حدی‌ست کـه گویی اتفاقات درون برابر چشم‌های ما بـه وقوع مـی‌پیوندند. تنـها بـه صدا و لهجه بهناز جعفری وقتی کـه فریـاد مـی‌زد «رعنا جان! مـینا جان!» دقت کنید، یـا زمانی کـه مـهران رجبی بـه جنازه ش خیره مانده بود و مـی‌گفت «آرزو! بیدار شو !»

هنر عیـاری درون این‌جا نـهفته هست که علیرغم توجه مبسوط بـه جزئیـات، فیلمش اسیر جزئیـات نشده و توانایی ساختن کلیتی منسجم را دارد. این کلیت چیست؟ تکمـیل رسالت شریف یک معلم و رستگاری یک زندانی. این رستگاری اما چیزی نیست کـه در انتهای یک غار یـا درون کنج خلوت یک کلبه چوبی درون مـیان کتاب‌ها و طبیعت برآورده شود، بلکه فرایندی مرارت‌بار هست که دقیقا درون همـین جهان و همـین شـهرها و انسان‌ها رخ مـی‌دهد. این‌طور نیست کـه اگر از یک خانـه مخروبه بیرون آمدیم و جنازه‌هایی دیدیم کـه بر زمـین ریخته‌اند برویم و در گوشـه‌ای درون باب «مرگ و زندگی» تعمق کنیم که تا شاید بـه جایی برسیم. عیـاری بـه ما مـی‌گوید کـه راه رستگاری یعنی بیرون کشیدن جنازه از زیر آوار، یعنی دفن مردگان، یعنی کمک بـه بدحالان؛ عیـاری بـه ما مـی‌گوید رستگاری چیزی نیست کـه در بعد ذهن ما اتفاق بیـافتد بلکه حتما با دست بر روی خاک مسیرش را هموار کنیم. رستگاری این نیست کـه غم و تلخی از دست همسر و فرزند و مادر را فراموش کنیم و پس از گذشت سال‌ها باز هم بـه زندگی «عادت کنیم» بلکه دیدنِ «همسر و فرزند و مادر» درگذشته درون بدن‌های انسان‌هایی زنده هست که هم‌اکنون نیـازمند داشتن انسانی درون کنار خود هستند.

ژیل دلوز، فیلسوف شـهیر فرانسوی، ادعا مـی‌کرد کـه هر فیلم‌ساز با ساختن یک فیلم نـه بـه جهان درون دوربین، بلکه بـه جهان خارج از کادر نظم بخشیده و آن را بازآفرینی مـی‌کند و من فکر مـی‌کنم کـه عیـاری درون این کار بسیـار موفق بوده است، چون «بیدار شو آرزو» شاید خانـه و کاشانـه‌ای ایمن به منظور مردم بم و کرمانشاه و رودبار و طبس و ورزقان نشد، اما بـه خوبی بـه تک تک ما فهماند کـه در این جهان کجا ایستاده‌ایم.